Friday, September 03, 2004

Dag 5: Mars 2112

Eigenlijk was het de bedoeling vanochtend vroeg al te vertrekken, want Kai zou een introductie bij zijn nieuwe school hebben vanmiddag. Gisteravond vertelde Kai me echter, dat hij dat niet nodig vond en liever nog wat extra tijd in New York door wilde brengen.

Zo werden we vanochtend voor de laatste keer met het zicht op de neon van Times Square wakker. Na alles ingepakt te hebben en aan de bellcaptain te hebben afgeleverd om het voor ons vast te houden, liepen we de stad weer in.

We aten een snelle snack bij hetzelfde Europa cafe waar we dinsdag ontbijt aten en brachten daarna op Kai's verzoek een bezoek aan het Madame Tussaud museum aan 42nd Street.

Ik heb heel goede herinneringen uit mijn kindertijd aan het Tussaud museum in Amsterdam en meet alle wassenbeeldenmusea aan die herinneringen. Dit museum heeft een heel stel interessante figuren, zoals presidenten, allerlei acteurs, actrices en zangers en een aantal historische figuren. Het is leuk opgezet, alsof je bijvoorbeeld een deel van een gala bent in een van de zalen.

Kai en ik zijn ook de "horror" kamer nog ingegaan, maar daar bleken levende acteurs te zitten, die je op iedere hoek bang maken. Wij vonden dit minder, liever hadden we griezelige scenes in was gezien.

Al met al vermaakten we ons allemaal, tot haar eigen verbazing Saskia incluis (gelukkig hebben we met haar niet eens de griezelkamer geprobeerd, dat zou een regelrechte ramp geweest zijn!).

Eenmaal weer buiten liepen we naar de NBC winkel aan Rockefeller Center. Hier werden buiten al voorbereidingen getroffen voor de US Open, die morgen begint. Saai is het in ieder geval nooit in New York!

In de winkel vond Kai (wiens dag het vandaag echt was) het t-shirt, waar hij naar zocht. Het is een t-shirt van de show "The Apprentice", waarin Donald Trump iedere week iemand uit een groep entrepeneurs, die om een baan onder hem wedijveren, ontslaat met de onsterfelijke woorden "You're fired".

Voordat we de baggage en auto gingen ophalen aten we lunch, alweer op Kai's verzoek, bij het thema restaurant "Mars 2112". Voor je dit restaurant binnengaat, ga je in een simulator naar "Mars", met veel heen en weer geschud. Het is wel grappig gedaan.

Vervolgens kom je op "Mars" in het restaurant. Daar lopen Marsmannetjes rond en is alles rood. Het eten is redelijk, maar de kinderen vonden het natuurlijk prachtig.

En nu zijn we alweer bijna thuis. Wat is deze week omgevlogen! En wat ben ik blij, dat ik mee ben gegaan, het was weer een fantastische ervaring!

Thursday, September 02, 2004

Dag 4: Central Park

Deze hele week hebben we heel laat ontbijt gegeten en dan een heel vroeg avondeten en lunch overgeslagen. Dit vanwege Rick's schema, die om 18:30 weg moest en pas om 00:30 weer terug was. Op die manier konden we telkens met zijn allen eten. Het heeft goed gewerkt, dus ook vandaag deden we dat weer.

Rond half elf zaten we klaar voor het ontbijt bij het Blue Fin restaurant in het W hotel. Het W hotel is zo'n "zen" hotel, ingesteld op je gezondheid, dus er was een hele kamer waar je je "in" water bevond. Onder de vloer en over het plafond stroomde water en langs de muren stroomden fonteinen. De kinderen vonden het prachtig!

Het eten was lekker, vooral het sapje, dat ik had, een mengsel van sinaasappel, wortel en gembersap.

Tijdens het ontbijt deelde Rick mij mede, dat zijn collega ook voor mij een pas zou kunnen organiseren voor de speech van George Bush vanavond. Oh, wat wilde de journaliste in mij graag gaan! Wat een gelegenheid om de president in persoon te zien spreken! En om echt mee te proeven van zo'n politieke conventie!

Maar ik durfde het niet! Het zou betekenen, dat Kai en Saskia met een babysitter in het hotel zouden moeten blijven. Ik zou geen rustig moment hebben, toch bang voor een terreuraanval en wat als dan beide ouders in het hol van de leeuw zouden zitten? Dus heb ik het aanbod met grote tegenzin afgeslagen.

Na het ontbijt hebben we eerst gewinkeld bij de Virgin Megastore, waar we met een stapel cd's vertrokken, ook voor Katja aan wie dit New Yorkse avontuur voorbij ging. Op weg naar meer winkels zagen we, dat de straat bij Planet Hollywood helemaal afgezet was en er zich een flinke menigte verzameld had. Het bleek, dat Arnold Schwarzenegger hier een half uur later zou komen.

Daar moesten wij natuurlijk op wachten! We hadden (dachten we) zelfs een plaatsje helemaal vooraan. Officiele en geheimzinnig uitziende mannen van de Secret Service liepen telkens voor ons in hun mouw te fluisteren. Ieder van hen droeg een zonnebril, terwijl we helemaal in de schaduw stonden. Je pikt ze er zo uit!

Na een half uur wachten kwam er inderdaad een colonne van Secret Service auto's langs, met in de voorste Arnold! Als ik hem 2 seconden heb gezien is het veel, zeker niet genoeg tijd voor een foto. Daarna konden we alleen de bovenkant van zijn hoofd nog zien. Rick schijnt wel een betere foto te hebben. De kinderen waren natuurlijk zwaar teleurgesteld, die hadden half verwacht zijn hand te kunnen schudden. Maar ach, we stonden zomaar een paar meter verwijderd van de Governator himself, dat telt toch ook?

Rick moest vanmiddag diverse telefoontjes plegen, dus nam ik de kinderen mee op de dubbeldekker bus. Onze Gray Line tickets waren twee dagen geldig en gisteren deden we de zogenaamde Downtown Loop, vandaag was de Uptown Loop aan de beurt.

Het was wederom prachtig weer en we kregen een heel leuke gids, die zelf een geboren en getogen "Uptowner" was. De rit ging langs het westelijke deel van Central Park, waar we onder anderen het huis, waar John Lennon woonde en vermoord werd, passeerden. Rap achter elkaar ratelden de gids de verschillende woningen van alle filmsterren en andere bekenden, die in deze buurt wonen of woonden. Zo rap, dat ze bij mij het ene oor in en het andere oor weer uit gingen.

Veel interessanter vond ik de rit door Harlem. De kleurrijke Harlem market en de gezellige buurt drukte, die daar heerste.

Aan de andere kant van Central Park zagen we de Museum Mile, maar dit keer besloten we niet in een museum te gaan zitten. Het weer was er te mooi voor!

We stapten uit bij de Central Park zoo en kochten daar tickets voor. Het is een schattige dierentuin, die we alle drie heel leuk vonden. Hij is klein, maar je kunt heel dicht bij de dieren komen en vooral de ijsbeer was een groot succes.

Nadat we alle dieren (en veel zijn het er niet) gezien hadden, hebben de kinderen nog lekker in het gras bij de grote vijver in het park gespeeld. Geen van beiden wilden ze weg, maar het werd alweer tijd om terug naar Rick te gaan en een restaurant voor het avondeten te zoeken.

Vanaf Central Park was het ongeveer een half uur lopen naar Times Square. Het viel ons op, dat er langs de Avenue of the America's allemaal grote kleurig met kunst versierde appels stonden. Dit is een mode aan het worden, in Washington hebben we zo panda's staan, in Milwaukee zagen we koeien en harten in San Francisco. Het fleurt de steden in ieder geval wel op!

Rick had intussen al een restaurant voor ons uitgekozen, La Prima Donna, een Italiaans restaurant. Daar was de service alweer heel attent en het eten voortreffelijk! Ik heb de New Yorkers en vooral de bediening in restaurants deze week alleen maar als heel attent en vriendelijk meegemaakt. Je hoort weleens anders!

Een beetje nerveus toch wel, kreeg ik het gevoel tenminste, vertrok Rick voor zijn laatste werkavond bij de conventie.

De kinderen en ik besloten in de lobby bar van het hotel dessert te gaan eten en een drankje te drinken. Ze hebben daar Cheesecake lollies in witte, pure en melkchocolade gedoopt met 3 verschillende vruchtensauzen, waar de kinderen een paar dagen geleden verzot op waren geraakt.

Ik vond, dat we New York niet konden verlaten, zonder het Chrysler building en het Empire State building verlicht te hebben gezien. Dus liepen we naar 5th Avenue tot waar we een goede kijk op de gebouwen hadden. Het Empire State Building was verlicht in rood, wit en blauw, ter ere van de Republikeinse conventie. New York heeft zo'n speciale sfeer in de avond, het komt dan echt tot leven, het is echt de stad, die nooit slaapt!

Precies op tijd voor de speech van George W. Bush waren we weer op de hotelkamer. Ik vond hem zelfverzekerd overkomen. We zullen zien wat de komende 2 maanden gaan brengen, vast een flink heen en weer gegooi met modder. Munt het allemaal uit op een gelijkspel? USA Today schreef, dat het daar best weleens op uit zou kunnen draaien!

Wednesday, September 01, 2004

Dag 3: Lady Liberty

Vannacht rond half een kwam Rick pas thuis, nadat hij Arnold Schwarzenegger en Laura Bush live had zien spreken. Hij was erg onder de indruk van Arnold's speech en ik ook. Ik voelde me vooral erg aangesproken door zijn opmerkingen over zijn immigratie en hoe zijn leven hier is verlopen. Ik leef tenslotte zelf, op een andere manier, ook de "American Dream".

Prachtig weer hier vandaag! We speelden het klaar rond 10 uur buiten te staan en aten een gigantisch duur ontbijt, maar (bijna) niet te pruimen, bij Roxy's aan Times Square. Het ziet er leuk en authentiek uit en als je een pastrami sandwich besteld zit je er goed, zagen we. Ik heb nog nooit zo'n sandwich gezien: twee dunne sneetjes brood met zeker een pond vlees ertussen! En dat om 10 uur 's ochtends! Degene, die het bestelde, zag er wel uit alsof ze regelmatig zoiets wegwerkte.

Enfin, na onze financiele wonden gelikt te hebben kochten we kaartjes voor de "hop on, hop off" tour van Gray Line. Je kunt dan 2 dagen ongelimiteerd met een dubbeldekkerbus door New York touren. Alleen vinden we het nooit nodig, dan lopen we liever, maar met kinderen is het ideaal.

Door de Republikeinse conventie mochten we de gewoonlijke route niet doen, wat het eigenlijk interessanter maakte, want we zagen delen van de stad waar we nog nooit geweest waren. Het blijft een heel bijzonder iets, die gigantisch hoge gebouwen in de stad. Als ik 's ochtends op de 23e verdieping naar het fitness center ga ook, je kijkt gewoon tegen nog veel hogere gebouwen aan en ziet maar heel kleine stukjes lucht. 's Ochtends kun je niet meteen zien wat voor weer het is, want de zon staat nog niet hoog genoeg om in de straten te schijnen. Wonen zou ik hier niet willen, maar ik vind het wel fantastisch om maar 4 uur rijden van deze dynamische stad te wonen!

We namen de bus naar Battery Park, waar de veerboten naar het Vrijheidsbeeld en Ellis Island vandaan vertrekken. Na door de veiligheidspoortjes te zijn gegaan gingen we aan boord. Tien minuten later stonden we aan de voet van Lady Liberty, zoals ze hier liefhebbend wordt genoemd. Het is en blijft een indrukwekkend beeld. Helaas konden we geen tickets meer krijgen om binnen te gaan, maar een wandeling rond de basis is ook erg mooi.

Na zo'n 45 minuten haalden we als laatsten de veerboot naar Ellis Island. Rick en ik zijn al zeker 3 keer naar het Vrijheidsbeeld geweest, maar nog nooit bij Ellis Island uitgestapt. Vandaag deden we dat wel.

En we hadden er geen spijt van. Het is een mooi opgezet museum over de miljoenen immigranten, die hier in het eerste deel van de 20e eeuw voor het eerst voet op Amerikaanse bodem zetten. Tot onze verbazing brachten we hier bijna 2 uur door en waren ook de kinderen erg geinteresseerd. Helaas hadden we geen tijd voor de 45 minuten durende film.

Eenmaal terug in Manhattan namen we de dubbeldekker bus terug naar Times Square. Ditmaal kwamen we langs onder anderen de Verenigde Naties gebouwen.

De tijd begon te dringen voor Rick om weer naar zijn werk in Madison Square Garden te gaan, dus zochten we rond Times Square een restaurantje. We vonden een authentiek Frans bistrootje in een van de zijstraten, Le Marais. Het grappige was, dat het restaurant ook kosher was, want toen Kai melk bestelde hadden ze dat niet, vanwege het niet mogen mixen van vlees- en melkprodukten. Je kon zien, dat de Joodse bevolking van New York dit ook wist, want wij waren de enige niet-Joden daar!

De bediening was heel erg vriendelijk. Toen Rick tussendoor naar het hotel terugging om zijn pak aan te gaan trekken, werd zijn steak warmgehouden en zijn biertje nog extra koud gezet. Voor mij werd een werkelijk voortreffelijke filet Americain bereid.

Nadat Rick zijn pad weer was gaan banen door de barricades naar de Republikeinse Conventie gingen de kinderen en ik ons klaarmaken voor de show "42nd Street". Ik ben nog "ouderwets" en vind, dat als je naar de schouwburg gaat, je er netjes uit hoort te zien. Dus iedereen kleedde zich in de netste kleren, die we gebracht hadden.

Eenmaal bij het theater viel me op, dat we daarmee een van de weinigen waren. In dit theater mochten we onze drankjes mee naar de stoelen nemen, meestal mag dat niet. Voor mij goed, want dan zou Saskia niet halverwege dorst krijgen.

De show was alle Broadway glitter, die je ervan verwacht. Heel veel muziek en liedjes en bijna geen dialoog, maar wel een erg leuk verhaal. Zelfs Kai, die zei niet van musical te houden, zat ademloos te kijken.

Kortom, we hadden een fantastische avond, veel leuker, dan Rick, die naar die saaie Cheney moest luisteren!

Op de terugweg merkten we pas, hoe de stad later op de avond pas echt tot leven komt! Times Square was ontzettend druk, straatartiesten zaten overal, paard en wagens stonden op klanten te wachten, kortom het kriebelde bij mij. Helaas had ik twee kleine kinderen bij me, die doodmoe waren, dus toch maar niet toegegeven aan die kriebels. Het komt wel weer als Rick en ik hier weer eens alleen komen.