Dag 5: Mars 2112
Eigenlijk was het de bedoeling vanochtend vroeg al te vertrekken, want Kai zou een introductie bij zijn nieuwe school hebben vanmiddag. Gisteravond vertelde Kai me echter, dat hij dat niet nodig vond en liever nog wat extra tijd in New York door wilde brengen.
Zo werden we vanochtend voor de laatste keer met het zicht op de neon van Times Square wakker. Na alles ingepakt te hebben en aan de bellcaptain te hebben afgeleverd om het voor ons vast te houden, liepen we de stad weer in.
We aten een snelle snack bij hetzelfde Europa cafe waar we dinsdag ontbijt aten en brachten daarna op Kai's verzoek een bezoek aan het
Madame Tussaud museum aan 42nd Street.
Ik heb heel goede herinneringen uit mijn kindertijd aan het Tussaud museum in Amsterdam en meet alle wassenbeeldenmusea aan die herinneringen. Dit museum heeft een heel stel interessante figuren, zoals presidenten, allerlei acteurs, actrices en zangers en een aantal historische figuren. Het is leuk opgezet, alsof je bijvoorbeeld een deel van een gala bent in een van de zalen.
Kai en ik zijn ook de "horror" kamer nog ingegaan, maar daar bleken levende acteurs te zitten, die je op iedere hoek bang maken. Wij vonden dit minder, liever hadden we griezelige scenes in was gezien.
Al met al vermaakten we ons allemaal, tot haar eigen verbazing Saskia incluis (gelukkig hebben we met haar niet eens de griezelkamer geprobeerd, dat zou een regelrechte ramp geweest zijn!).
Eenmaal weer buiten liepen we naar de NBC winkel aan Rockefeller Center. Hier werden buiten al voorbereidingen getroffen voor de US Open, die morgen begint. Saai is het in ieder geval nooit in New York!
In de winkel vond Kai (wiens dag het vandaag echt was) het t-shirt, waar hij naar zocht. Het is een t-shirt van de show "
The Apprentice", waarin Donald Trump iedere week iemand uit een groep entrepeneurs, die om een baan onder hem wedijveren, ontslaat met de onsterfelijke woorden "You're fired".
Voordat we de baggage en auto gingen ophalen aten we lunch, alweer op Kai's verzoek, bij het thema restaurant "
Mars 2112". Voor je dit restaurant binnengaat, ga je in een simulator naar "Mars", met veel heen en weer geschud. Het is wel grappig gedaan.
Vervolgens kom je op "Mars" in het restaurant. Daar lopen Marsmannetjes rond en is alles rood. Het eten is redelijk, maar de kinderen vonden het natuurlijk prachtig.
En nu zijn we alweer bijna thuis. Wat is deze week omgevlogen! En wat ben ik blij, dat ik mee ben gegaan, het was weer een fantastische ervaring!
Dag 4: Central Park
Deze hele week hebben we heel laat ontbijt gegeten en dan een heel vroeg avondeten en lunch overgeslagen. Dit vanwege Rick's schema, die om 18:30 weg moest en pas om 00:30 weer terug was. Op die manier konden we telkens met zijn allen eten. Het heeft goed gewerkt, dus ook vandaag deden we dat weer.
Rond half elf zaten we klaar voor het ontbijt bij het
Blue Fin restaurant in het W hotel. Het W hotel is zo'n "zen" hotel, ingesteld op je gezondheid, dus er was een hele kamer waar je je "in" water bevond. Onder de vloer en over het plafond stroomde water en langs de muren stroomden fonteinen. De kinderen vonden het prachtig!
Het eten was lekker, vooral het sapje, dat ik had, een mengsel van sinaasappel, wortel en gembersap.
Tijdens het ontbijt deelde Rick mij mede, dat zijn collega ook voor mij een pas zou kunnen organiseren voor de speech van George Bush vanavond. Oh, wat wilde de journaliste in mij graag gaan! Wat een gelegenheid om de president in persoon te zien spreken! En om echt mee te proeven van zo'n politieke conventie!
Maar ik durfde het niet! Het zou betekenen, dat Kai en Saskia met een babysitter in het hotel zouden moeten blijven. Ik zou geen rustig moment hebben, toch bang voor een terreuraanval en wat als dan beide ouders in het hol van de leeuw zouden zitten? Dus heb ik het aanbod met grote tegenzin afgeslagen.
Na het ontbijt hebben we eerst gewinkeld bij de
Virgin Megastore, waar we met een stapel cd's vertrokken, ook voor Katja aan wie dit New Yorkse avontuur voorbij ging. Op weg naar meer winkels zagen we, dat de straat bij Planet Hollywood helemaal afgezet was en er zich een flinke menigte verzameld had. Het bleek, dat Arnold Schwarzenegger hier een half uur later zou komen.
Daar moesten wij natuurlijk op wachten! We hadden (dachten we) zelfs een plaatsje helemaal vooraan. Officiele en geheimzinnig uitziende mannen van de Secret Service liepen telkens voor ons in hun mouw te fluisteren. Ieder van hen droeg een zonnebril, terwijl we helemaal in de schaduw stonden. Je pikt ze er zo uit!
Na een half uur wachten kwam er inderdaad een colonne van Secret Service auto's langs, met in de voorste Arnold! Als ik hem 2 seconden heb gezien is het veel, zeker niet genoeg tijd voor een foto. Daarna konden we alleen de bovenkant van zijn hoofd nog zien. Rick schijnt wel een betere foto te hebben. De kinderen waren natuurlijk zwaar teleurgesteld, die hadden half verwacht zijn hand te kunnen schudden. Maar ach, we stonden zomaar een paar meter verwijderd van de Governator himself, dat telt toch ook?
Rick moest vanmiddag diverse telefoontjes plegen, dus nam ik de kinderen mee op de dubbeldekker bus. Onze Gray Line tickets waren twee dagen geldig en gisteren deden we de zogenaamde Downtown Loop, vandaag was de Uptown Loop aan de beurt.
Het was wederom prachtig weer en we kregen een heel leuke gids, die zelf een geboren en getogen "Uptowner" was. De rit ging langs het westelijke deel van Central Park, waar we onder anderen het huis, waar John Lennon woonde en vermoord werd, passeerden. Rap achter elkaar ratelden de gids de verschillende woningen van alle filmsterren en andere bekenden, die in deze buurt wonen of woonden. Zo rap, dat ze bij mij het ene oor in en het andere oor weer uit gingen.
Veel interessanter vond ik de rit door Harlem. De kleurrijke Harlem market en de gezellige buurt drukte, die daar heerste.
Aan de andere kant van Central Park zagen we de Museum Mile, maar dit keer besloten we niet in een museum te gaan zitten. Het weer was er te mooi voor!
We stapten uit bij de
Central Park zoo en kochten daar tickets voor. Het is een schattige dierentuin, die we alle drie heel leuk vonden. Hij is klein, maar je kunt heel dicht bij de dieren komen en vooral de ijsbeer was een groot succes.
Nadat we alle dieren (en veel zijn het er niet) gezien hadden, hebben de kinderen nog lekker in het gras bij de grote vijver in het park gespeeld. Geen van beiden wilden ze weg, maar het werd alweer tijd om terug naar Rick te gaan en een restaurant voor het avondeten te zoeken.
Vanaf Central Park was het ongeveer een half uur lopen naar Times Square. Het viel ons op, dat er langs de Avenue of the America's allemaal grote kleurig met kunst versierde appels stonden. Dit is een mode aan het worden, in Washington hebben we zo panda's staan, in Milwaukee zagen we koeien en harten in San Francisco. Het fleurt de steden in ieder geval wel op!
Rick had intussen al een restaurant voor ons uitgekozen, La Prima Donna, een Italiaans restaurant. Daar was de service alweer heel attent en het eten voortreffelijk! Ik heb de New Yorkers en vooral de bediening in restaurants deze week alleen maar als heel attent en vriendelijk meegemaakt. Je hoort weleens anders!
Een beetje nerveus toch wel, kreeg ik het gevoel tenminste, vertrok Rick voor zijn laatste werkavond bij de conventie.
De kinderen en ik besloten in de lobby bar van het hotel dessert te gaan eten en een drankje te drinken. Ze hebben daar Cheesecake lollies in witte, pure en melkchocolade gedoopt met 3 verschillende vruchtensauzen, waar de kinderen een paar dagen geleden verzot op waren geraakt.
Ik vond, dat we New York niet konden verlaten, zonder het Chrysler building en het Empire State building verlicht te hebben gezien. Dus liepen we naar 5th Avenue tot waar we een goede kijk op de gebouwen hadden. Het Empire State Building was verlicht in rood, wit en blauw, ter ere van de Republikeinse conventie. New York heeft zo'n speciale sfeer in de avond, het komt dan echt tot leven, het is echt de stad, die nooit slaapt!
Precies op tijd voor de speech van George W. Bush waren we weer op de hotelkamer. Ik vond hem zelfverzekerd overkomen. We zullen zien wat de komende 2 maanden gaan brengen, vast een flink heen en weer gegooi met modder. Munt het allemaal uit op een gelijkspel? USA Today schreef, dat het daar best weleens op uit zou kunnen draaien!
Dag 3: Lady Liberty
Vannacht rond half een kwam Rick pas thuis, nadat hij Arnold Schwarzenegger en Laura Bush live had zien spreken. Hij was erg onder de indruk van Arnold's speech en ik ook. Ik voelde me vooral erg aangesproken door zijn opmerkingen over zijn immigratie en hoe zijn leven hier is verlopen. Ik leef tenslotte zelf, op een andere manier, ook de "American Dream".
Prachtig weer hier vandaag! We speelden het klaar rond 10 uur buiten te staan en aten een gigantisch duur ontbijt, maar (bijna) niet te pruimen, bij Roxy's aan Times Square. Het ziet er leuk en authentiek uit en als je een pastrami sandwich besteld zit je er goed, zagen we. Ik heb nog nooit zo'n sandwich gezien: twee dunne sneetjes brood met zeker een pond vlees ertussen! En dat om 10 uur 's ochtends! Degene, die het bestelde, zag er wel uit alsof ze regelmatig zoiets wegwerkte.
Enfin, na onze financiele wonden gelikt te hebben kochten we kaartjes voor de "hop on, hop off" tour van Gray Line. Je kunt dan 2 dagen ongelimiteerd met een dubbeldekkerbus door New York touren. Alleen vinden we het nooit nodig, dan lopen we liever, maar met kinderen is het ideaal.
Door de Republikeinse conventie mochten we de gewoonlijke route niet doen, wat het eigenlijk interessanter maakte, want we zagen delen van de stad waar we nog nooit geweest waren. Het blijft een heel bijzonder iets, die gigantisch hoge gebouwen in de stad. Als ik 's ochtends op de 23e verdieping naar het fitness center ga ook, je kijkt gewoon tegen nog veel hogere gebouwen aan en ziet maar heel kleine stukjes lucht. 's Ochtends kun je niet meteen zien wat voor weer het is, want de zon staat nog niet hoog genoeg om in de straten te schijnen. Wonen zou ik hier niet willen, maar ik vind het wel fantastisch om maar 4 uur rijden van deze dynamische stad te wonen!
We namen de bus naar Battery Park, waar de veerboten naar het Vrijheidsbeeld en Ellis Island vandaan vertrekken. Na door de veiligheidspoortjes te zijn gegaan gingen we aan boord. Tien minuten later stonden we aan de voet van Lady Liberty, zoals ze hier liefhebbend wordt genoemd. Het is en blijft een indrukwekkend beeld. Helaas konden we geen tickets meer krijgen om binnen te gaan, maar een wandeling rond de basis is ook erg mooi.
Na zo'n 45 minuten haalden we als laatsten de veerboot naar Ellis Island. Rick en ik zijn al zeker 3 keer naar het Vrijheidsbeeld geweest, maar nog nooit bij Ellis Island uitgestapt. Vandaag deden we dat wel.
En we hadden er geen spijt van. Het is een mooi opgezet museum over de miljoenen immigranten, die hier in het eerste deel van de 20e eeuw voor het eerst voet op Amerikaanse bodem zetten. Tot onze verbazing brachten we hier bijna 2 uur door en waren ook de kinderen erg geinteresseerd. Helaas hadden we geen tijd voor de 45 minuten durende film.
Eenmaal terug in Manhattan namen we de dubbeldekker bus terug naar Times Square. Ditmaal kwamen we langs onder anderen de Verenigde Naties gebouwen.
De tijd begon te dringen voor Rick om weer naar zijn werk in Madison Square Garden te gaan, dus zochten we rond Times Square een restaurantje. We vonden een authentiek Frans bistrootje in een van de zijstraten, Le Marais. Het grappige was, dat het restaurant ook kosher was, want toen Kai melk bestelde hadden ze dat niet, vanwege het niet mogen mixen van vlees- en melkprodukten. Je kon zien, dat de Joodse bevolking van New York dit ook wist, want wij waren de enige niet-Joden daar!
De bediening was heel erg vriendelijk. Toen Rick tussendoor naar het hotel terugging om zijn pak aan te gaan trekken, werd zijn steak warmgehouden en zijn biertje nog extra koud gezet. Voor mij werd een werkelijk voortreffelijke filet Americain bereid.
Nadat Rick zijn pad weer was gaan banen door de barricades naar de Republikeinse Conventie gingen de kinderen en ik ons klaarmaken voor de show "42nd Street". Ik ben nog "ouderwets" en vind, dat als je naar de schouwburg gaat, je er netjes uit hoort te zien. Dus iedereen kleedde zich in de netste kleren, die we gebracht hadden.
Eenmaal bij het theater viel me op, dat we daarmee een van de weinigen waren. In dit theater mochten we onze drankjes mee naar de stoelen nemen, meestal mag dat niet. Voor mij goed, want dan zou Saskia niet halverwege dorst krijgen.
De show was alle Broadway glitter, die je ervan verwacht. Heel veel muziek en liedjes en bijna geen dialoog, maar wel een erg leuk verhaal. Zelfs Kai, die zei niet van musical te houden, zat ademloos te kijken.
Kortom, we hadden een fantastische avond, veel leuker, dan Rick, die naar die saaie Cheney moest luisteren!
Op de terugweg merkten we pas, hoe de stad later op de avond pas echt tot leven komt! Times Square was ontzettend druk, straatartiesten zaten overal, paard en wagens stonden op klanten te wachten, kortom het kriebelde bij mij. Helaas had ik twee kleine kinderen bij me, die doodmoe waren, dus toch maar niet toegegeven aan die kriebels. Het komt wel weer als Rick en ik hier weer eens alleen komen.
Dag 2: het American Museum of Natural History
Vannacht hebben we allemaal maar matig geslapen. Het was lawaaierig buiten, echt stadslawaai, sirenes en dergelijke. En natuurlijk zijn we dat in onze dorpse omgeving niet gewend.
Ook kreeg ik midden in de nacht opeens een paniekgevoel over het verblijven op de 19e verdieping! Opeens ging door me heen, wat die mensen in hun laatste momenten in de World Trade Center moeten hebben gedacht, om van de 90e verdieping of zo naar beneden te moeten! Brrr! Geen slaapbevorderende gedachten, dat is zeker!
Rond 9 uur besloten we toch maar op te staan, want het is natuurlijk zonde een dag in New York te verslapen. Ik ben gaan sporten in het fitness center, wat het mooiste is, dat ik ooit in een hotel heb gezien. Zelfs de fitness centers in Las Vegas waren minder mooi. Het fitness center kijkt uit over Times Square en ik bevond me in het gezelschap van de Republikeinse delegatie uit Ohio en die uit Californie.
Het is wel duidelijk, dat deze conventie een sociale aangelegenheid is. Iedereen is vrolijk en vriendelijk.
In het hotel kun je Republikeinse souvenirs kopen. Een ervan is een pluche olifant (het Republikeinse symbool) met Amerikaanse vlaggenstof oren. Misschien, dat ik die toch wel wil hebben. Een aandenken aan deze conventie is wel leuk. Het sweatshirt waarop met grote letters "Republican" staat is me wat te veel van het goede. Maar misschien krijg ik, als ik ze heel lief aankijk, wel zomaar een button met Laura Bush erop van de ladies van "Tribute to Laura Bush", die iedere dag op de 3e verdieping hun buttons en t-shirts uitgestald hebben liggen.
Buiten op straat zagen we vandaag een paar kleine groepjes anti-Bush protesters, maar de grote groepen zijn we nog niet tegengekomen. Wel zag ik vanmiddag een heel grappige anti-Bush protester met een hele Bush pop, waar ik natuurlijk een foto van moest hebben.
Na een brunch (het was inmiddels al bij elven) bij een van de deli's aan Times Square te hebben gegeten, kochten we tickets voor de show "42nd Street" voor morgenavond. Deze show houdt er 2 januari mee op en Rick heeft hem toch al gezien, dus was het een goede keus om zonder hem te doen.
Met een van de bekende gele New York taxi's lieten we ons vervolgens naar het
American Museum of Natural History brengen, wat bij Central Park ligt. Het museum is gehuisvest in een enorm klassiek gebouw, dat ons eigenlijk wel deed denken aan het National Museum of Natural History bij ons in Washington DC.
Dit museum in New York is gigantisch! We hebben er 4 uur in doorgebracht en nog hadden we lang niet alles gezien wat we wilden. Grote indruk maakte de tentoonstelling van allerlei verschillende kikkersoorten, de enorme hal met allerlei mineralen en edelstenen en de hallen met zoogdieren. Dat twee steden, niet zo ver van elkaar, zulke interessante natuurlijke historie musea kunnen hebben!
Om een uur of drie waren we moe van het innemen van kennis en besloten een taxi terug te nemen naar het shopping district aan 5th Avenue. Daar had Saskia haar zinnen gezet op de nieuwe "
American Girl" winkel. De poppen van die winkel zijn flink duur, maar ook erg mooi. We hebben nu dus een dolgelukkig meisje in de zevende hemel met haar nieuwe pop!
Kai wilde dolgraag zijn collectie Nano blocks aanvullen en dus gingen we terug naar de Toys R Us om daar een paar meer dozen aan te schaffen. Hij zit nu vergenoegd op het bed te bouwen.
Omdat Rick al om 18:30 weer present moest zijn bij de conventie, besloten we de lunch over te slaan en een vroeg diner te eten. Jaren geleden hadden we een sushi restaurant gevonden met de heerlijkste en origineelste maki rollen, die we ooit geproefd hadden. Het was even zoeken, maar tot onze blijdschap vonden we
Haru terug en genoten er als enige gasten van een heerlijk etentje.
Al gauw was het tijd voor Rick om in zijn nette jasje en dasje zich weer een weg te banen door de drukte naar Madison Square Garden. Een van de sprekers vanavond zou Arnold Schwarzenegger zijn en Rick hoopt van harte hem persoonlijk te zien. Hij vond de conventie wel erg interessant gisteren. Ik zou zo graag mee naar binnen willen sluipen!
De kinderen en ik besloten, na een uurtje rusten op de kamer, toch weer even naar buiten te gaan en wat winkels te kijken. Wat ik hier het leukst vind is mensen kijken. Wat een types zie je!
Er stond een mannelijke straatartiest uitgedost als het Vrijheidsbeeld net buiten ons hotel, toen we terugkwamen lag hij half naakt in een tuinstoel. We zagen vrouwen met borsten die onbeschrijflijk groot waren met topjes, die voor een normaal figuur bedoeld waren, met alle gevolgen van dien. Een man met een bijbel stond op de hoek van de straat iedereen hel en verdoemenis toe te gillen. Je vraagt je af hoe de politie de "gewone" gekken van de "gevaarlijke" gekken moet onderscheiden!
Eenmaal terug in het hotel zijn we in de lobby bar nog wat gaan drinken en hebben we een heel lekker dessert van 3 verschillende cheesecake lollies besteld. Ze waren overgoten met witte, melk en pure chocolade en kwamen met 3 vruchtensauzen. Heerlijk!
Dag 1: Op het Japanse nieuws!
Na een rit van ongeveer 4 en een half uur, waarbij we regelmatig door de overblijfselen van tropische storm Gaston werden geinondeerd, arriveerden we in New York City! Bij de Lincoln tunnel, waar we binnenkwamen, werden de vrachtwagens gecontroleerd, maar wij konden zo doorrijden. Natuurlijk zien Kai en Saskia er ook heel onschuldig uit.
Tien minuten later reden we naast het Marriott Marquis hotel, maar er was nergens een opening om je auto af te geven. Toen we dat aan een van de politieagenten vroegen, bleek, dat voor ons (na uitgebreid onderzoek van de auto) de barricades opzij gingen en we zo konden inchecken. Er werden uitgebreide excuses gemaakt voor dit ongemak. Dit hotel is ook niet zomaar een hotelletje, het is het "flagship" hotel van Marriott. Ik denk ook, dat ze tijdens deze conventie geld verliezen, want niet hotel gasten mogen niet binnen komen.
Op onze weg naar de 8e verdieping, waar de lobby is, zagen we standjes voor allerlei producten met de "George W. Bush 2004" logo erop.
Misschien kopen we er toch een paar, gewoon omdat we "ER" geweest zijn. Maar Rick en ik hebben zo langzamerhand beiden onse stemmen bepaald, ze gaan naar John Kerry. Dat maakt het allemaal een beetje vreemd om tussen al deze George Bush supporters te zitten.
De veiligheidsmaatregelen hier op Times Square zijn ongelooflijk! Bij iedere winkel staan minstens twee politieagenten. Je mag alleen dit hotel binnen als je een sleutel kunt laten zien. Allemaal wel gerustgevend, maar aan de andere kant moet dit de hotels heel wat kosten, want niemand van buiten mag bij de restaurants eten, bijvoorbeeld.
Onze kamer is op de 19e verdieping met uitzicht op het neon van Times Square en de TKTS stand. Aan de linkerkant zien we de rivier. Een beter uitzicht kun je je eigenlijk niet wensen!
Vanmiddag nam ik Kai en Saskia mee op Times Square. Eerst naar de TKTS stand, waar je goedkopere theatertickets kunt krijgen. Vandaag was er niet veel, maar morgen hopen we tickets voor 42nd Street te krijgen. Deze show houdt er in januari mee op en ik heb hem nog nooit gezien.
Terwijl we naar Toys R Us liepen, werd ik aangehouden door het Japanse nieuws voor een interview. Vraag: "Are you American?" Antwoord: "Yes" Vraag: "What does the first lady do" Antwoord: "Work on social issues. Laura Bush works to combat illiteracy in schools" Vraag: "What do you think of Teresa Heinz-Kerry" Antwoord: "A very opinionated lady. Someone who will be there to make life easier for the less privileged in this country." Vraag: "Who is your favorite first lady ever?" Antwoord: "Jackie Kennedy-Onassis" "Why?" "She was like a queen, a very interesting personality, someone who spoke to most people". Het was vreemd zo geinterviewd te worden op straat. Wie weet ziet men mijn gezicht nu in Tokyo!
Bij Toys R Us gingen Kai en ik in het reuzenrad. Saskia was er te bang voor. Het duurde best lang voor we er weer uit mochten, maar Kai genoot.
Kai en Saskia vonden beiden een speeltje bij die immense speelgoedwinkel en ik had verder letterlijk geen kind meer aan ze!
Rond 18 uur kwam Rick terug van Madison Square Garden, waar de conventie wordt gehouden. Hij nam een douche en we dronken samen wat beneden. Helaas vergat de serveerster onze sate's en had Rick dus geen eten. Kai en Saskia kwamen vervolgens beneden en aten de sate's en hadden een drankje.
Met zijn drieen aten we bij Planet Hollywood, een restaurant dat in Washington dicht is gegaan, maar hier hadden ze lekker eten. Nu zijn we rustig op de hotelkamer, wat een ervaring deze conventie!!
